از آنجایی که تغییرات آب و هوایی دمای تابستان را در سراسر جهان افزایش می دهد، تحقیقات جدید نشان می دهد که اکثر ساکنان شهری منبع اصلی سایه خنک کننده ندارند: درختان.
مطالعه‌ای بر روی هشت شهر در سراسر جهان نشان داد که تنها دو شهر – سیاتل و سنگاپور – حتی به حداقل توصیه 30 درصد از ساختمان‌هایشان که تاج درخت کافی در نزدیکی خود دارند، رسیده‌اند.
شش شهر دیگر – نیویورک، آمستردام، بوئنوس آیرس، دنور، سیدنی و ملبورن – در این آزمون مردود شدند. شهر نیویورک به ویژه کمبود داشت، تقریباً 0 درصد از ساختمان ها درختان کافی برای ایجاد تفاوت در محافظت از مردم در برابر گرمای خورشید داشتند.
محقق ارشد دکتر دکتر می‌گوید: «مطالعات نشان می‌دهند که ما در واقع به حداقل 40 درصد پوشش سایبان برای کاهش قابل ملاحظه دمای هوا در روز نیاز داریم، بنابراین معیار «30» حداقل مطلق است — و اکثر ساختمان‌هایی که ما مطالعه کردیم حتی به این هدف هم نمی‌رسند. تامی کروزر، از دانشگاه RMIT در ملبورن، استرالیا.
تیم او یافته های خود را در 19 نوامبر در مجله Nature Communications منتشر کرد.
همانطور که محققان توضیح دادند، انسان فقط برای راحتی فیزیکی به درخت نیاز ندارد. آنها همچنین می توانند به آرامش ذهن کمک کنند.
کروزر از مرکز تحقیقات شهری RMIT می گوید: «تحقیقات قبلی نشان داده است که افسردگی، اضطراب، چاقی و گرمازدگی در مناطق شهری که دسترسی به تاج درختان سایه دار و فضاهای باز سبز ندارند، شیوع بیشتری دارد.
کارشناسان محیط های شهری به قانون “3-30-300” رسیده اند: هر خانه، مدرسه و محل کار در یک شهر باید دید حداقل به سه درخت داشته باشد، در محله ای با حداقل 30 درصد درخت باشد. پوشش سایبان، و در حدود 300 متر (1000 فوت) از پارک باشد.
در تحقیقات خود، گروه کروزر این معیار را بر روی بیش از 2.5 میلیون ساختمان در آمستردام، بوئنوس آیرس، دنور، مرکز ملبورن، شهر نیویورک، سیاتل، سنگاپور و مرکز سیدنی آزمایش کردند.
تنها سیاتل و سنگاپور به این هدف دست یافتند که حداقل 30 درصد از ساختمان ها در فاصله 300 متری از تاج درخت خوب باشد. چهل و پنج درصد از ساختمان‌های سیاتل و 75 درصد از ساختمان‌های سنگاپور به این آستانه رسیدند.
گروه دریافتند که اکثر مردم همچنین دسترسی ضعیفی به یک پارک سایه دار دارند.
بهترین شهرها در این زمینه سنگاپور و آمستردام بودند، در حالی که بوینس آیرس و نیویورک سیتی امتیازات ضعیفی کسب کردند.
کروزر گفت، با توجه به اینکه سال 2023 گرم ترین سال ثبت شده در جهان است، این یافته ها برای سلامت جسمی و روانی مردم جهان خوب نیست.
وی در بیانیه خبری دانشگاه خاطرنشان کرد: پوشش سایبان نه تنها باعث افزایش سرمایش می شود، بلکه می تواند خطر سیل را کاهش دهد و همچنین به سلامت روحی و جسمی کمک کند و از تنوع زیستی شهری حمایت کند.
او گفت که اغلب درختان قطع می شوند یا کاشته نمی شوند زیرا برنامه ریزان در عوض کابل ها و خطوط لوله در خیابان های شهر را در اولویت قرار می دهند.
کروزر گفت: «در حال حاضر، درختان را در آخر قرار می دهیم و اگر مانع کابل کشی یا لوله شود، درخت را حذف می کنیم یا آن را با یک نهال جایگزین می کنیم. دسترسی به آب و برق و دسترسی به ترافیک، یکی از تغییرات بزرگی است که برای ایجاد تفاوت نیاز داریم.»
حتی آن دسته از درختانی که کاشته می شوند اغلب برای زنده ماندن تلاش می کنند.
کروزر گفت: “خاک متراکم است، روی آنها آسفالت وجود دارد و وقتی باران می بارد، آب به جای ورود به خاک به داخل ناودان ها می ریزد.” تحقیقات قبلی نشان می دهد که اگر درختان شهری در خاکی با کیفیت بهتر با فضای کافی کاشته شوند. آنها رشد کنند، جایی که آب باران می تواند مستقیماً وارد خاک شود، به درختان کمک می کند تا سریعتر رشد کنند تا کمبود تاج پوشش ما برطرف شود.”
او افزود: «اگر ما به انجام کارها به همان روش ادامه دهیم، 30 درصد پوشش سایبان بسیار بالا به نظر می رسد، اما اگر کمی از رویه خود را تغییر دهیم، کاملاً قابل دستیابی است.
منبع: usnews
