تحقیقات جدید نشان می دهد افرادی که از داروهای رقیق کننده خون برای کنترل ریتم قلب خود استفاده می کنند نباید انتظار داشته باشند که این داروها از کاهش تفکر نیز جلوگیری کنند.
این مطالعه که روز شنبه در نشست انجمن قلب آمریکا در شیکاگو ارائه شد، اولین کارآزمایی بزرگی است که به بررسی این موضوع می‌پردازد که آیا داروهای ضد انعقاد می‌توانند خطر زوال ذهنی، سکته مغزی یا سکته کوچک را در بزرگسالان مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی (A-fib) کاهش دهند. ).
A-fib یک ضربان قلب نامنظم است که می تواند منجر به مشکلات جدی از جمله نارسایی قلبی و سکته شود. همچنین با زوال ذهنی مرتبط است.
دکتر لنا ریوارد، سرپرست تیم تحقیق، می‌گوید: «اگرچه مطالعات مشاهده‌ای متعددی ارتباط بین A-fib و زوال شناختی را گزارش کرده‌اند، ما دریافتیم که درمان ضد انعقادی که در بزرگسالان نسبتاً جوان‌تر مبتلا به A-fib آغاز شده است، این خطر را کاهش نمی‌دهد.» پزشکی در دانشگاه مونترال
وی در بیانیه خبری جلسه افزود: بیماران باید به توصیه های استاندارد برای سلامت شناختی، از جمله اتخاذ یک سبک زندگی سالم، درگیر شدن در فعالیت هایی که مغز آنها را تحریک می کند و فعالیت بدنی منظم را رعایت کنند.
برای این مطالعه، تیم او داروی ضد انعقاد ریواروکسابان را بررسی کرد. اغلب برای بیماران بالای 65 سال که در معرض خطر سکته هستند تجویز می شود. این بیماران شامل افرادی هستند که قبلاً سکته مغزی، سکته کوچک، فشار خون بالا، دیابت یا نارسایی قلبی داشته اند.
مطالعه جدید، که شامل بیش از 1200 بزرگسال بود، تأیید می کند که خطر سکته مغزی در بیماران جوان تر مبتلا به A-fib اندک است. همچنین از دستورالعمل های درمانی فعلی پشتیبانی می کند.
محققان برنامه ریزی کرده بودند که شرکت کنندگان را به طور متوسط تا پنج سال دنبال کنند. اما مطالعه پس از حدود 3-1/2 سال به پایان رسید، زیرا عدم سود شناختی دارو مشخص بود.
میانگین سنی شرکت کنندگان 53 سال بود. آنها A-fib داشتند، اما هیچ یک از عوامل خطر استانداردی که نیاز به رقیق کننده خون دارند، نداشتند.
نیمی از آنها روزانه 15 میلی گرم ریواروکسابان دریافت کردند و بقیه دارونما دریافت کردند. آنها آزمون‌های سالانه مهارت‌های تفکر داشتند و از نظر سکته مغزی یا حملات ایسکمیک گذرا (TIAs) که به آن سکته‌های کوتاه نیز می‌گویند، نظارت می‌شدند.
پس از تقریباً چهار سال، 20٪ دچار زوال ذهنی، سکته مغزی یا TIA شدند.
زوال شناختی 91 درصد از این پیامد را تشکیل می دهد. در یک آزمون استاندارد به نام ارزیابی شناختی مونترال اندازه‌گیری شد و در صورت افت 2 امتیازی یا بیشتر، زوال شناختی قابل‌توجه در نظر گرفته شد.
از هر 200 شرکت‌کننده، یک نفر خونریزی شدید داشت و کمتر از 1 نفر از هر 100 نفر (8/0%) هر سال دچار سکته مغزی می‌شدند.
نتایج بین کسانی که ریوروکسابان و دارونما مصرف می کردند تفاوتی نداشت.
ریوارد در بیانیه خبری نشست گفت: «در عمل بالینی، افراد جوان‌تر از 65 سال مبتلا به A-fib بیش از حد تحت درمان ضد انعقادی قرار می‌گیرند، در حالی که افراد مسن‌تری که نشانه‌هایی برای ضد انعقاد دارند تحت درمان قرار نمی‌گیرند.»
او افزود: «مطالعه ما با تأیید این نکته که افراد جوان‌تر مبتلا به A-fib اما هیچ فاکتور خطر دیگری برای سکته مغزی ندارند، از دستورالعمل‌های فعلی پشتیبانی می‌کند و میزان سکته مغزی کم است و ضد انعقاد در کاهش خطر زوال شناختی مفید نیست.»
تحقیقات ارائه شده در جلسات مقدماتی تلقی می شود تا زمانی که در یک مجله معتبر منتشر شود.
منبع: usnews
